14.

Mam jakiś napad weny czy co? o:  Przepraszam że tak szybko dodawałam rozdziały ale nie mogłam się tego doczekać i mam nadzieję, ze mi się uda napisać i przekazać wam to co chciałam. Pozdrawiam Laurę, która  od wczoraj jest moją "fanką" XD Pozdrawiam też dziewczynę, z którą odbyłam wczoraj wspaniałą rozmowę i która nie czuje już uczuć...Stąd wzięłam inspirację. Zmieniłam nazwę historii bo ta bardziej pasuje niż tamta.. Ten tytuł pochodzi z piosenki Gunsów i tu się zdziwicie (może) z Rocket Queen. Jak nie wierzycie to sprawdźcie. Muszę dorzucić wam piosenkę do czytania... i chyba zdecyduje się na Kiss ;3
http://www.youtube.com/watch?v=QAvEVrMiEzs  Zapraszam.
___________________________________________________________________________________
 
                                                 People tell me I should win at any cost
                                                But now I see as the smoke clears away,
                                                             the battle has been lost.
Vic.
Obudziłam się.
Nie nic w stylu " otwieram oczy a wschodzące słońce pieści mnie w twarz" już bardziej " moja cholerna szyja..". Ale widok przed oczami też miałam piękny. Mianowicie spoglądały na mnie oczy Izziego. Był już całkiem rozbudzony i palcami przeczesywał moje skołtunione włosy. Opierałam się głową o jego uda.
-Cześć.- przywitał mnie speszony starając się wyplątać swoje długie palce z moich włosów.
-Nie.- powiedziałam zatrzymując jego ręce. Popatrzył się na mnie i kontynuował swoje wcześniejsze zajęcie.
-Jak się spało?
-Nie najgorzej.- poinformowałam go zgodnie z prawdą, jednak sen snem ale poranek był cholernie udany. Jego spojrzenie dawało mi siłę na cały dzień. Kto by pomyślał, że będę potrafiła trafić do tak zamkniętego w sobie człowieka. Kto by pomyślał że...
Że..?
Nie wiem co dokładnie czuję do niego. Zlepek różnych uczuć w sercu. Jednak nie umiałam rozpoznać żadnego. Pewne było to, że bardzo dobrze czułam się w jego towarzystwie. I on chyba w moim też. Miałam przynajmniej taką nadzieję. Obserwował mnie czujnie. Po chwili zwrócił się do mnie szeptem i ostrożnie.
-Powiesz mi co się wydarzyło po koncercie?
Spojrzałam na niego próbując ukryć ból, który zawładnął mną na samo wspomnienie tamtych chwil. Skinęłam tylko głową, próbując połknąć gulę w gardle. Jednak za żadne skarby nie chciała zniknąć.
-Nie śpiesz się. Mamy czas...
Po dłuższej chwili...Pięciu minutach? Dziesięciu? Nie to nieistotne. Drżącym głosem zaczęłam wyrzucać z siebie, mam nadzieję że nie pozbawione sensu, zdania. I wszystko co czułam tamtej nocy.
Wszystko..
W jego oczach widziałam wzrastający gniew. Jego dłonie w gąszczu moich włosów zwinęły się w pięści. Oddychał jak po jakimś długim biegu - szybko i nieregularnie.
-I boję się..boję się Izzy. Tak cholernie się boje...- wypowiedziałam na koniec. On wytarł mi policzki, które były mokre od cichych łez... I z matczyną troską usadził na kolanach i przytulił do siebie. I nie musiał nic więcej mówić. Nie potrzebne mi było już żadne pocieszenie. Wiedziałam że go to obchodzi.  Że znowu niepotrzebnie się mną przejmuję. Ale nic nie mogłam w związku z tym zrobić. Taki już był.
I znowu zasnęłam.

Obudziłam się niewiele później. Izzy łagodnie kołysał mnie w ramionach. Widocznie mu trochę przeszło bo powitał mnie uśmiechem. Odwzajemniłam.
-Może pójdziemy obudzić tamtych?
-Dobra- odpowiedziałam gramoląc się z łóżka. Pod stopami poczułam miękki dywan, na którym zawsze siedziałyśmy i gadałyśmy z Ag..
A teraz?
Nawet się do siebie nie odzywamy. Tak strasznie chciałam się komuś wyżalić. No tak Izzy ci nie wystarczy? Chcesz zniszczyć życie jeszcze jej? I taka oto blokada utworzyła się we mnie. I za nic nie mogłam wydusić swojej tajemnicy.
Zna ją tylko Izzy.
I niech tak pozostanie. Dopóki Mark jeszcze żyje. Do czasu...
Stopy wbiłam w swoje nieodłączne i zniszczone trampki i zeszłam z Izzym na dół po krętych drewnianych schodach. Pokój wyglądał jak po jakimś tornadzie. Zdemolowany doszczętnie. Na porwanej kanapie leżał pies.
Pies? A co tu robi ten zwierzak?
Na fotelu leżał Slash a na nim uśmiechnięta od ucha do ucha Ag. O dziwo ubrani. Nie żebym sie czegoś po nich spodziewała. Ale z Saulem nigdy nic nie wiadomo. Odwróciłam od nich wzrok i kontynuowałam oględziny.  Axla i Stevena gdzieś nie było. Ale sądząc po hałasach na górze, wczoraj mogli się udać właśnie tam. Skierowałam swój wzrok na drugą część pokoju.
I oniemiałam.
Duff i Michelle.
Razem.
I kurwa nago.
Od razu podbiegł do mnie Izzy i mocno przycisnął do siebie zasłaniając mi oczy ręką. Wyrwałam się. Tym razem nie krzyczałam. Nie płakałam. Stałam.
Uczucia przygwoździły mnie do podłogi.
Rozerwały mi serce.
I chciałam umrzeć.
Pierwszy raz..Tak mocno. Ale wpierw zabije ją za to że udawała przyjaciółkę.
I jego.
Za puste słowa.
Kocham cie? Wiedziałam, że w jego ustach to tylko nic nieznaczące dwa wyrazy. Mówiłam żeby poczekać te jebane kilka dni... Wiedziałam.
-Kocham cie?- spytałam wybudzając Duffa ze snu. Spojrzał na mnie zdezorientowany. -Kocham cie? - powtórzyłam głośniej. Od razu zakrył się jakąś zerwaną z okna zasłonką i z przerażeniem oderwał się od błogo śpiącej jeszcze Michelle.
-Ja wszystko wytłumaczę...
-Kocham cię!?- wydarłam się nie przejmując się tym, że obudzę wszystkich. Teraz było mi wszystko obojętne. Skupiałam się na tym, żeby nie rzucić się z wściekłością na Michelle.
-Ale..Ja naprawdę..
-Co kurwa? Co masz mi do powiedzenia? Znowu puste słowa? Znowu te jebane i nieszczere Kocham Cie?- wyrzucałam z siebie słowa z szybkością wystrzałów z karabinu zaciskając coraz mocniej palce na przegubie mojej prawej ręki.
-A-ale Ja cie na prawde Kocham..- jąkał się z przerażeniem.
-Zamknij sie! Nie wierzę ci!- krzyczałam przyciskając dłonie do uszu. Tak bardzo chciałam zniknąć..
Tak bardzo nie czuć uczuć...
Ból.
Smutek.
Żal.
Wściekłość.
Wypełniały mnie..
-Ale ja naprawdę- powtarzał.
-Wiesz co...wiesz.. JESTEŚ JEBANYM ZAWSZONYM DUPKIEM.
No i dałam mu w pysk.
Stał zaskoczony. Axl bił brawo wychylając się zza futryny, widocznie dopiero przyszedł. Pokazałam mu.. chyba wiadomo co.
I wybiegłam.
Na schodkach przed domem siedział spokojnie Steven. Usiadłam obok niego.
I kurwa nie uwierzycie.
Rozpłakałam się.
-Ej mała nie płacz.- i obdarzył mnie jednym ze słynnych wyszczerzy Adlera.
Nie komentowałam tego byłam zaskoczona, że byłam tak do Duffa przywiązana i mimo wszystko był gdzieś tam w moim sercu.
-Moja droga. Proszę się natychmiast uspokoić.- uśmiechnęłam się i przytuliłam do niego. Dywan dywanem, ale przyznam, że jest całkiem wygodny.
-Wiesz co. To jest niesprawiedliwe.- wymruczałam do jego koszulki.
-Nic nie jest. W końcu na tym polega życie.
-Rady z serii "Wujek Adler"?- spytałam nawet się śmiejąc.
-Jak ktoś cie jeszcze zrani to już ja z nim pogadam..

-Dobrze wiedzieć. Chętnie skorzystam.
-Do usług. Chodź przejdziemy się. Tylko będziesz musiała mnie przytrzymywać.
-Szanowna pani Brownstone?
-Jak ty mnie dobrze znasz..- odpowiedział.
-Widzisz.
Wstaliśmy i odeszliśmy w stronę sklepu muzycznego.
W świetle wschodzącego słońca.
Wspierając się nawzajem.

 And when I think of all the things you'll never know
There's so much left to say
'Cos girl, now I see the price of losing you
will be my half to pay
My half to pay, each and every day, hear what I say
I still love you, I still love you
I really, I really love you, I still love you
Baby, baby, I love you, I, I really, I really love you

___________________________
POZDRAWIAM XD